ناتوان موری به پابوس سلیمان آمدست

قطره ای ناچیز کو را برد ابر تفرقه

سنگ ناقص کرده خود را مستعد تربیت

بی زبان مرغی که در کنج قفس دم بسته بود

تشنهٔ دیدار کز وی تا اجل یک گام بود

تا به کی این رمز و ایما، این معما تا به چند

مختصر کردم سخن وحشیست کز سر کرده پا