85
غزل ۳۸۴
چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی دیدی
جفاهای چنین از خوی او هرگز نمی دیدی
سخن هایی که در حق تو سر زد از رقیب من
گرت می بود دردی سوی او هرگز نمی دیدی
بدین بد حالی افکندی مرا ای چشم تر آخر
چه بودی گر رخ نیکوی او هرگز نمی دیدی
ز اشک ناامیدی کاش ای دل کور می گشتی
که زینسان غیر را پهلوی او هرگز نمی دیدی
ترا سد کوه محنت کاشکی پیش آمدی وحشی
که می مردی و راه کوی او هرگز نمی دیدی