کی بود کز تو جان فکاری نداشتم

تا بود نقد جان ، به کف من نیامدی

گفتم ز کار برد مرا خنده کردنت

شد مانع نشستنم از خاک راه خویش

پیوسته دست بر سرم از عشق بود کار

در مجلسی میانه جمعی نبود یار

وحشی مرا به هیچ گلستان گذر نبود