ما در مقام صبر فشردیم گام خویش

این مرغ تنگ حوصله را دانه ای بس است

فارغ نشین که حسن به هر جا که جلوه کرد

دل شد کبوتر لب بامی که سد رهش

وحشی رمیده ایست که رامش کسی نساخت