شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل ۲۳۷
وحشی
وحشی( غزلیات )
104

غزل ۲۳۷

ای دل به بند دوری او جاودانه باش
ای صبر پاسبان در بند خانه باش
ای سر به خاک تنگ فرو رو ، ترا که گفت
در بند کسر حرمت این آستانه باش
هرگز میان عاشق و معشوق بعد نیست
سد ساله راه فاصله گو در میانه باش
سد دوزخم زبانه کشد عشق خود یکیست
گو یک زبان بر سر آمد سد زبانه باش
وحشی نگفتمت که کمانش نمی کشی
حالا بیا خدنگ بلا را نشانه باش