102
غزل ۲۰۴
ما را دو روزه دوری دیدار می کشد
زهریست این که اندک و بسیار می کشد
عمرت دراز باد که ما را فراق تو
خوش می برد به زاری و خوش زار می کشد
مجروح را جراحت و بیمار را مرض
عشاق را مفارقت یار می کشد
آنجا که حسن دست به تیغ کرشمه برد
اول جفا کشان وفادار می کشد
وحشی چنین کشنده بلایی که هجر اوست
ما را هزار بار نه یک بار می کشد