غزل ۱۸۹
ما را به سوی خود خم موی تو می کشد
زنجیر کرده بر سر کوی تو می کشد
ای باغ خوش بخند که خلقی ز هر طرف
چون سبزه رخت بر لب جوی تو می کشد
ای سبزه، بخت سبز تو داری که لاله سان
هر سو کسی پیاله بر روی تو می کشد
ای بوستان شکفته شو اکنون که خلق را
دل همچو غنچه باز به سوی تو می کشد
