شاه چون عید مجسم به سر مسند و گاه

هر طرف بند قبا بافته بربند قباه

چشم بیننده به هر گوشه که افکنده نگاه

عرصه خاک همه گم شده در زیر جباه

سد جهان غاشیه کش بر سر هر میدانگاه

بسکه از دیده نظارگیان پر شده راه

همچو خورشید بلند اختر گردون خرگاه

مظهر فیض ازل ماصدق لطف الاه

جان برون بردن از آن ورطه نیارد به شناه

همه جا تیغ بروید به دل برگ گیاه

بیضه در فصل تموز از تف خورشید تباه

مکن این بی ادبی راست کن آن پشت دو تاه

بهتر آنست که داری ادب خویش نگاه

بر سخن راه گذر بسته ز بس ناله و آه

نیست خالی دمی از ولولهٔ وااسفاه

وی تو حاجت ده و غیر از تو همه حاجتخواه

گر بود عاری از امثال و بری از اشباه

و هم ترسم که به سد دغدغه افتد ناگاه

رفت از ملک طبیعت به هزیمت اکراه

بانگ بر نور زند باس تو کز سایه به کاه

نور او سایه اشخاص نسازد کوتاه

ضابطی گر بود از حفظ تو بر سطح میاه

چون سقنقور کند تقویت قوت باه

خرمن حلم ترا کج نکند یک پرکاه

که شود حایل خورشید و بصر هیأت ماه

روی خورشید کند چرخ به این جرم سیاه

نام نیک تو که باشد همه جا در افواه

شاه آنست که بر ملک دلی باشد شاه

دل نه ملکیست که تسخیر کنندش به سپاه

که لبش تر نکند مایه سد بحر گناه

گنهی را که بود سایه عفو تو پناه

چون پرد تا به قیامت نرسد بر لب چاه

که نخواهد شدن از صور سرافیل آگاه

عنقریب است که آویخته از تخته کلاه

آن دمی را که زند شانه به ناخن روباه

هر دو مصراع به صدق سخن من دو گواه

کس نباشد که به سویم فکند نیم نگاه

بس بود سد چو ترا یک نظر همت شاه

نبود عید و مه عید نباشد هر ماه

عیدگاه و خور عرصه گه این درگاه