بر زمین گشتیم تا زد جسم محزون آبله

بسکه از پهلو به پهلو گشته ام در بزم غم

گل شد از خون دشت و دیگر راه بیرون شد نماند

گر نیاید بر زمین پایش ز شادی دور نیست

نسبت خود می کند گوهر به دندانش درست

زلف مشکینت که ازهر سو دلی شد بسته اش

کی کند باطل مرا دل گرمیی کز مهر اوست

وه چه بخت است اینکه گر جام شراب آرم به دست

از رکاب زر بکش پا در گذرگاه سلوک

راه جنت کی تواند یافت آن دونی که شد

یافت ره در روضه آن کو در ره شاه نجف

سرور غالب امیرالمؤمنین حیدر که شد

رفت مدتها که پا بر خاک نتواند نهاد

یک شرار از قاف قهرش در دل دریا فتاد

بسکه بر هم زد ز شوق ابر جودش دست خویش

ای خوش آن روزی که خود را افکنم در روضه اش

خیز تا راه دعا پوییم وحشی زانکه شد

تا درین گلزار ایام بهاران شاخ گل

آنکه چون گل نیست خندان از نسیم حب او