زانکه آغاز بهاری شد بتر از سد خزان

پیش پیش نخل تابوت است اکنون نوحه خوان

آنکه در کف بودیش این فصل شاخ ارغوان

نخلهای خرم خود سوخت یک سر باغبان

دوزخی گردید باغ و گلخنی شد بوستان

سبزه ها از تف آن آتش به رنگ زعفران

کز برای نوحه در کار است بسیارش زبان

زانکه به هرمویه باید شد سراپایش دهان

زانکه دود هر دو بر می خیزد از یک دودمان

عالی از یک شهر و جا بنیاد این دو خاندان

گر یزیدی سیرتی این را نداند گو بدان

کامده آل علی از فرقت او در فغان

سر به زانو، دست بر سر، خسته دل ، آزرده جان

شسته رخ ز آب مژه ، ناشسته لبها از لبان

تاج افکنده ز سر بی او سلیمان زمان

چون نسوزد از چنین رفتن دل پیر و جوان

رهزن ایام عمرش ره زده بر کاروان

چون شکوفه بر لب پرخنده رفت از بوستان

خار در کف اول فصل بهار از گلستان

رو نهاده بر کران و پا کشیده از میان

ناله کرده بسکه حملش آمده بر وی گران

بس گشاده بال وقاف قرب کرده آشیان

کرده پیش از خود روان در دار ملک جاودان

پیش پیش و در پیش سد کاروان در کاروان

راه عقبا هر که زانسان رفت او را مرد خوان

موج فیضی شامل حالش زمان اندر زمان

تا ابدشان دارد از کل نوایب در امان