که هست مایهٔ امن و امان پناه جهان

معین ملک و ملل پادشاه شاه نشان

جهان جود و سخا تاج بخش تاج ستان

فروغ اختر بخت از جبین او تابان

چو هست صولت عدلش چه احتیاج شبان

که بسته زنگ غم از عز غصه کفش دل کان

که طفل سوی وجود آید از عدم عریان

به دور معدلت آثار پادشاه جهان

به قصد عربده شمشیر جز بر وی فسان

اگر چه خوردن ماهیست دافع یرقان

که از فسانه گرز تو شد به خواب گران

چنانکه نیست تهی غیر پنجه مرجان

فکنده بر رخ او از ستاره آب دهان

که دم زنند ز زنجیر عدل نوشروان

فصول اربعه در چار باغ چار ارکان

به یک طریق بماند طراوات بستان

که حلقه گشته قدش از گرانی دامان

نهال رمح تو و چوب موسی عمران

به وقت معجزه آن از چه رو شود ثعبان

ز گیر و دار جوانان و های و هوی یلان

دهد فضای نبرد از بساط حشر نشان

بود به هیأت منقار زاغ نوک سنان

شوی سوار بر آن گرم خیز برق عنان

ز نور بینش خود بیش جسته سد میدان

اگر روانه شود بر فراز یک میدان

چنان دوید که گلگون اشک بر مژگان

به قصد حمله اعدا به زیر ران یکران

چو آب در دم آن تیغ آبدار نهان

ز عکس تیغ تو خورشید را شود خفقان

شود حسام تو قائم مقام سد توفان

ز بیم قابض ارواح پا کشد ز میان

فراز قلعه ذات البروج چرخ مکان

حصار چرخ برین با زمین کنی یکسان

فتاده صیت سخای تو در بساط زمان

من ابر مایه ستانم تو بحر فیض رسان

یقین کز آن نشود نور مهر را نقصان

محیط را چه غم از بودن و نبودن آن

بساط پادشه است این نگاه دار زبان

ترا چه کار که دریا چنین و بحر چنان

مدام تا که بود نام شعلهٔ نیران

به یاد لطف تو احرار در نعیم جنان