زلف پیش پای او بر خاک می ساید جبین

زین خطایش بر سر بازار باید کند پوست

ای شب خورشید پوشت سنبل باغ بهشت

عاجز از موی میانت مردمان موشکاف

گرمی مهر تو هردم می شود در دل ز یاد

بهر دلگرمی طلسمی ماند بر آتش مگر

مردمان دیده از موج سرشکم بد برند

شد بهار اما چه خوشحالی مرا چون بی قدش

بگذر از بیت الحزن اکنون که در اطراف باغ

بلبل از گل در شکایت غنچه خندان از نشاط

تاکند در کار بلبل چون رسد هنگام کار

غنچه و گل اشک بلبل گر نمی کردند پاک

آب جو بهر چه رو در هم کشد چون در چمن

غنچه گو دلتنگ شو کو خرده ای دارد به کف

روح در تن می دمد باد بهاری غنچه را

یعنی از خاک حریم روضهٔ شاه نجف

حیدر صفدر، شه عنترکش خیبر گشای

تا چرا خود را نمی بیند ز نامش سر فراز

کیست کو سر کرده سر باشد بدور عدل او

گر نیارد سر فرو با پاسبان درگهت

از طناب کهکشان جلاد خونریز فلک

چرخ چوگانی که گوی خاک در چوگان اوست

ذات پاکش گر نبودی بانی ملک وجود

شرح احوال حجیم و صورت حال جنان

ای حریم بوستان مرقدت دارالسلام

درگه قدر ترا ارواح علوی پاسبان

سرکشان بردند سرها در گریبان عدم

وقت خونریزی که سوی پیشهٔ ناوردگاه

از نفیر جنگ گردد قصر گردون پر صدا

جنگجویان نیزه بازند از یمین و از یسار

گردد از برق سنان هر سو تنور کینه گرم

بر سمند کوه پیکر تند خویان گرم جنگ

بر کشی تیغ درخشان روبروی خیل خصم

آن زمان مشکل که گردد در حریم کارزار

نیزه داری غیر مهر آن نیز لرزان بر سپر

در دهن تیغ و کفن در گردن از دیبای چرخ

طبع معنی آفرینت در فشانی می کند

تا برون آرد ز تأثیر بهاران شخص خاک

بسکه بر روی ز می بر قهر بارد آسمان