می رود روز ز بالای تو می ریز به جام

که به یاقوت دهد پرتو اورنگ به وام

زاهدان را چو شمیمی گذرد زان به مشام

اول صحبت او مجلس غم را انجام

نگذارد که دگر گام نهد بر سر گام

دهد از مستی آن جام به جم سد دشنام

لاله سان با قدحی بر لب جو ساز مقام

سرو را در حرم باغ شود میل خرام

جلوه اش مرغ چمن دید و در افتاد به دام

در رکوع است گهی نرگس و گاهی به قیام

یا ز خون شیشهٔ خود کرده لبالب حجام

همچو هندو که در آتشکده گیرد آرام

مگر از لطف نسیم سحری کرده ز کام

گل اگر ساخت دو روزی به سر شاخ مقام

برد از آمدن میر به گلزار پیام

که فلک بهر زمین بوسی او کرده قیام

خانه چرخ برین گور شود بر بهرام

بی سخن آورد از عالم فردا پیغام

پیش دست کرمت ریزش ابر است کدام

جزویی خرج کند این به هزاران ابرام

ورنه از به هر چه مو تیغ شدش بر اندام

خانهٔ قدر ترا پیر غلامیست به بام

به که از سنگ بکوبند سرش چون بادام

شربت عیش بر اعدای تو چون باده حرام

شهریارا منم آن شاعر پاکیزه کلام

که رسیده ست ز اقبال تو نظمم به نظام

مردمان نادره خواندند مرا در ایام

فکر بکر سخن خاص ندانند عوام

که برو جامه و دستار کسی گیر به وام

چون ز جایی گذری خلق کنندت اکرام

باز از کینه نخندند که بینید اندام

لطف خاصی که به تنگ آمدم از گفتهٔ عام

در ره فکر منه گام و زبان بند به کام

بحر چون حاج ره کعبه ببندد احرام

مجمع اهل صفا کوی تو چون بیت حرام