غالبا روی تو این خرمیش داده به وام

چون مه خویش خمیدی و دویدی به سلام

نقش ابروی تو و کرده مه عیدش نام

که به پرگار ضمیر تو شود ماه تمام

کس نداند که کدام است مه ومهر کدام

غایبانه کند ارباب دول را اعلام

چشم پر نور دهد بار درخت بادام

آخر پرسش محشر رسد آن روز به شام

همه در شب گذرد تا به گه روز قیام

کوچه های پر از آشوب در او راه مسام

تیغ باطن چو کشد پنجه قهرت ز نیام

چون به زهر آب دهد خنجر خود را بهرام

پیش او دست به دریوزه گشاید ضرغام

گر گذاری که بگردد به سر خود یک گام

شتر مست کش از دست گذارند زمام

رخش گردون که نه زین کرده کس او را نه لجام

رخش از آن نیست که او راهمه کس سازد رام

گر چنین است نگیرد ز چه هرگز آرام

لرزه افتاده اش از خوف تو بر هفت اندام

به قضاو قدر آرند از آنجا پیغام

کز خداوند خبر چیست در آن وز چه پیام

گفتمش هست از آنسوی فلک هیچ مقام

که فرو می نگرد گاهی ازین گوشهٔ بام

کسوت حد و نهایت بدر بر اجسام

که چو بزم ملک آنجا نه نشانست و نه نام

وانچه از خم شده در شیشه و از شیشه به جام

کشتگان رادیت از گرگ گرفتند اغنام

شوهر از آهوی نر کرد و زن از ماده حمام

یافت بر وفق ارادت همه کار و همه کام

بودی از خاصیت خاک درت با ارحام

هست در مذهب مفتی سخای تو حرام

دلت از نعمت خاص و کفت از نعمت عام

قطره اشک به سد در یتیم ار ایتام

از زر و سیم و ز یاقوت و ز دیگر اقسام

مایه خویش چو بر دامنش افشاند غمام

سوی دریا و بگو کوه رسانید سلام

کان دل و دست من و سد چو مرا هست تمام

وی همه کار جهان را ز تو ترتیب و نظام

چو خواقین معظم چه سلاطین عظام

که به پیشانی خورشید نویسندش نام

هر چه گویم همه مقبول خواص است و عوام

لفظهاشان همگی خاص و معانی همه عام

سرب در گوشهٔ رو مال که این نقرهٔ خام

که نجسته ست دو سه مرتبه از قید کلام

آنقدر راه که از بتکده تا بیت حرام

که کلاغ ار چه بکوشد نشود کبک خرام

گر چه بر صورت عیسا بنگارند اصنام

نیست سیمرغ شکاری که فتد در همه دام

چیست قدر دگران پیش من و پایه کدام

نبود کمتر از اقران خودم قدر و مقام

به دعا رو که بود رسم گدایان ابرام

چون بود دایره ساز فلک مینا فام

باد چون دایره آغاز یکی با انجام