ای فلک چند ز بیداد تو بینم آزار

چند ما را ز جفای تو دود اشک به روی

از جفاگر غرضت ریختن خون من است

گشت بر عکس هر آن نقش مرادی که زدم

فلک از رشتهٔ تدبیر نگردد به مراد

داغ اندوه مرا باز مپرسید حساب

گر فلک مرهم زنگار کنم کافی نیست

سنگباران شدم از دست غم دهر و هنوز

چند باشم به غم و غصهٔ ایام صبور

می روم داد زنان بر در دارای زمان

آصف ملک جهان خواجهٔ با نام و نشان

چرخ پیش نظر همت او پاره مسی ست

آنکه چون گل به هواداری او خندان نیست

آنکه چون گل به هواداری او خندان نیست

لیک زهری که بود در ته جامش سبزه

توسن قدر تو زان سوی فلک تا بجهد

رشک احسان تو زد در دل دریا آتش

نیست سر برزده هر گوشه حباب از سر آب

گر کمان یک جهت خصم بداندیش تو نیست