باز وقت است که از آمدن باد بهار

آید از مهد زمین طفل نباتی بیرون

دفتر شکوهٔ گل مرغ چمن بگشاید

لب به دندان گزد از قطره شبنم غنچه

نرگس از باد زند چشمک و گوید که بنال

جدول آب نگر داغ دل از برگ سمن

این به رنگیست که عاشق بنماید ساعد

لالهٔ راغ که دارد خفقانش خسته

هیچ یابی که چرا عنبر تر کرده به مشک

تپش قلب ز عنبر کند این یک چاره

زاغ انداخت به گلزار چنین آوازه

برگ داران شکوفه شده همراه نسیم

بید لرزان شد و پنداشت پی غارت باغ

می کند فاخته فریاد که در باغ چرا

نیست بیمش که به یک دم فکند دستش را

آنکه از صولت شمشیر جهان آرا برد

کان دم از ریزش خود با کف جودش می زد

کرد پهلو تهی از مردم و شد گوشه نشین

ای که از بحر سبق برده کفت در بخشش

مخزن پر گهر و دست گهرپاش ترا

بحر می گفتم اگر بحر بدی پر گوهر

کوس کین با تو در این عرصهٔ پر فتنه که زد

دایمی بر سر خصم تو علم خواهد بود

دیدهٔ بخت عدوی تو چنان رفته به خواب

گو بیا کان و ببین دست گهر بارش را

کان ز بخشش نکند بحث بر از پستی کوه

کامرانا نظری کن که ز پا افتادم

در گذر از سر این نکته سرایی وحشی

تا که از تیز روی نعل مه نو فکند

سخت رویی که نه رخ بر سم اسب تو نهد