به مجنون گفت روزی عیب جویی

که لیلی گر چه در چشم تو حوریست

ز حرف عیب جو مجنون برآشفت

اگر در دیدهٔ مجنون نشینی

تو کی دانی که لیلی چون نکویی است

تو قد بینی و مجنون جلوه ناز

تو مو بینی و مجنون پیچش مو

دل مجنون ز شکر خنده خونست

کسی کاو را تو لیلی کرده ای نام

اگر می بود لیلی بد نمی بود

مزاج عشق بس مشکل پسند است

شکار عشق نبود هر هوسنانک

عقاب آنجا که در پرواز باشد

گوزنی بس قوی بنیاد باید

مکن باور که هرگز تر کند کام

دلی باید که چون عشق آورد زور

اگر داری دلی در سینه تنگ

صلای عشق درده ورنه زنهار

در آن توفان که عشق آتش انگیز

اساسی گر نداری کوه بنیاد

یکی بحر است عشق بی کرانه

اگر مرغابیی اینجا مزن پر

یکی خیل است عشق عافیت سوز

فراغ بال اگر داری غنیمت

ز ما تا عشق بس راه درازیست

نشیبش چیست خاک راه گشتن

نشان آنکه عشقش کارفرماست

دلیل آنکه عشقش در نهاد است

چه باشد رکن عشق و عشقبازی ؟

غرضها را همه یک سو نهادن

اگر گوید در آتش رو، روی خوش

وگر گوید که در دریا فکن رخت

به گردن پاس داری طوق تسلیم

نه هجرت غم دهد نی وصل شادی

اگر سد سال پامالت کند درد

به هر فکر و به هر حال و به هر کار

به هر صورت که نبود نا گزیرت