به عقل غره مشو تند پا منه در راه

عیان در آینه کائنات حق بینید

به غیر پیر خرابات و ساکنان درش

رسد به مرتبه ای خواجه پایه توحید

گر آفتاب حقیقت بتابدت در دل

ز روی زرد و لب خشک و چشم تر پیداست

به کیش اهل حقیقت جز این گناهی نیست

مگر به یاری عشق ای حکیم، ور نه به عقل

چرا مقیم حرم گشت شیخ جامه سفید

گرت هواست که بر سر نهند افسر عشق