چه خیر دیده ام از سِیر باغ و گلشن خویش

زمن چرا همه برچیده اند دامن خویش؟

زبان شکر گشودم ز بخت روشن خویش

ز جای جستم و بستم به خشم روزن خویش

که منتی ننهادم ز جامه بر تن خویش

سجاف ابر زری هر سحر به سوزن خویش

که سرخوشش کنم از خون سرخ گردن خویش

که شعله یی ست که بر می فروزدم از تن ِ خویش.