کاش من هم، همچو یاران، عشق یاری داشتم

تا کشد زیبا رخی بر چهره ام دستی ز مهر

ای که گفتی انتظار از مرگ جانفرساتر است!

شاخهٔ عمرم نشد پر گل که چیند دوستی

خسته و آزرده ام، از خود گریزم نیست، کاش

نغمهٔ سر داده در کوهم، به خود برگشته ام

محنت و رنج خزان این گونه جانفرسا نبود

تکیه کردم بر محبت، همچو نیلوفر بر آب

پای بند کس نبودم، پای بندم کس نبود

آه، سیمین! حاصلم زین سوختن افسرده است