باز کن ! کان دیگران را بسته اند

زانکه بیش از حد کسانش خسته اند

تا بیاسایم دمی از رنج خویش

باز کن تا عرضه دارم گنج خویش

ریزم امشب یک به یک بر بسترت

من به پاداش آن کنم با پیکرت

سوی تو ، ای زن ! پناه آورده ام

رو سوی ماه سیاه آورده ام

از تو ، وان بیچاره همکاران تو

یادگاری بی وفا یاران تو

با تو ای نادیده دلبر ! سر کنم

تا به کام خویش ننگین تر کنم

پایمال عشق کوتاهم کنی

یادبودی نیز همراهم کنی

کاین در محنت به رویم بسته به

کاین دل رنجیده ، تنها خسته به