هیچ دانی ز چه در زندانم ؟

ناز شستی نه به چنگ آورده

من ندانم که پدر کیست مرا

که مرا زاد و که پرورد چنین

هرگز این گونهٔ زردی که مراست

پدری ، در همهٔ عمر ، مرا

کس ، به غمخواری ، بیدار نماند

بی تمنایی و بی پاداشی

گاه لرزیده ام از سردی ی دی

خفته ام گرسنه با حسرت نان

گاهگاهی که کسی دستی برد

داشتم چشم ، که آماده شود

لیک آن پست ، که با جام تنم

نه چنان همت والایی داشت

با همه بی سر و سامانی خویش

نرم و آرام ز جیب دگران

نیک آموخته ام کز سر راه

تلخی ی دود چشیدم چو از او

یا به تیغی که به دستم افتد

یا کمین کرده و از بار فروش

با همه چابکی اینک ، افسوس

بی خبر از غم ناکامی ی خویش

شادم از اینکه مرا ارزش آن

که بدان طرفه هنرها که مراست