چه گویمت ؟ که تو خود با خبر ز حال منی

جنین که می گذری تلخ بر من ، از سر قهر

خموش و گوشه نشینم ، مگر نگاه توام

ز چند و چون شب دوریت چه می پرسم

چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف

هوای سرکشی ای طبع من ، مکن ! که دگر

ازین غمی که چنین سینه سوز سیمین است