یادی از آن گذشتهٔ دور آید

افسانه یی ز سنگ صبور آید

بر سنگ سخت تیره فرو می خواند

زین رو فسانه در بر او می خواند

هم صحبتی و سنگ صبوری نیست

سنگ سیاه خانهٔ گوری نیست

کاینان هزار صورت و صد رنگند

پنهان ز من به خصم هماهنگند

کاین اشک ها نثار که میباید

بر لب به انتظار که می باید