ز شب نیمی گذشت و پرتو ماه

سپیدی بر سیاهی های جانم

میان چند نقش دود مانند

رخش ازمستی او راز می گفت

نگاهش همره صد شکوه می ریخت

ز خشمی آتشین پیچیده می شد

خروشی زد که دیدی ؟ شعله بودی

به سختی خرمنی را گرد کردم

تو را دانسته بودم فتنه سازی

کجا تاج گلت بر سر نهادم

بر این گفتار ، چندان تلخی افزود

دلم پر خون شد و چشمم پر از اشک

نمی دانم ز من پاسخ چه بودش

همین دانم که او این نکته دریافت

مگو کز شعلهٔ دیوانهٔ تو

که گر این شعله خاموشی نگیرد