نیستی قهرمان دگر , که تورا

چه شد آن خوان برگشاده که خلق

ای فراموش مانده ماهی چند

از تو در محفل شبانهٔ ما

بار آخر به گیر و دار و تلاش

چشم ها زیرکانه پرسیدند

تخت کشتی ـ که تخت و بخت تو بودـ

پیش چشمان بی تفاوت خلق

فن کشتی اگر چه فن تو بودی

صف شکن بودی و طریق مصاف

بسترت دام دانه داری نیست

کی تواند گرسنه چشمان را

از سیاست ـ بگو ـ چه میدانی؟

با زبانی چو شیخ شعله فروز

سر نام آوران ندارد تاب

وگر افتادن است چارهٔ کار

نه در این روزها , که هیچ زمان

قیمت مردمی کسی نشناخت

رستمی بود و جانفشانی کرد

بعد یک عمر درد و رنج و نبرد

که پس از مرگ , داستانش نیز

زانکه پروردگار رستم و گیو

اینک ای رستم زمانهٔ ما

می کشندت ز شهر , دوش به دوش