قصه ساسانیان را بازگفت

چون به پایان آمد , از آغازگفت

آنچه با او گفته بود استاد او

قصه نوشیروان و داد او

کز فروغش چشم گردون خیره شد

مهر و مه در چشم دشمن تیره شد

داستان خسروان از یاد رفت

خوشه های زرنشان بر باد رفت

بر کلامش لرزهٔ اندوه ریخت

دیده اش از دیده من میگریخت

کینه توزی های آن تازی چه کرد؟

دیدی اما در سخن سازی چه کرد؟

بارگاه تاجداران را شکست؟

تاج شد بر تارک ایوان نشست

جلوه را از نامه تنسر گرفت؟

از هزاران تنسر دیگر گرفت

نیست باقی زان طلایی بوستان

رو به سوی بوستان بادوستان

از چه رو دیگر نمی آید به گوش؟

سر دهد در گوش پندارت سروش

رونق فرش بهارستان نماند؟

کز سخن گل در بهارستان فشاند

آتشی فرهنگ سوز انگیختند

دست در دامان ما آویختند

زادگاه گوهرش دریای ماست

آفتابش بو علی سینای ماست

نیستی را روح ما هرگز ندید

ققنسی پر شور آمد پدید

کوه را اندیشه از کولاک نیست

هیچ دریا را ز طوفان باک نیست

سوی دریا آمد و آرام شد

پیش ما نام آوران گمنام شد