ای دختر فقیر سیه چردهٔ ملیح!

در گردن برهنهٔ چون آبنوس تو

در دیدهٔ درشت تو- ای دلفریب شوخ!

تو کیستی؟ - برهنهٔ با درد همسری.

رندانه زیر پوشش گلگون نهفته ای

با کس ز راز خود، ز چه حرفی نگفته ای؟

اینک به خاک راه غم و درد، خفته ای:

دانی تو را که زاده؟ - نه! اما بدان که او

او هم ز تازیانهٔ بیداد، پیکرش

او چون تو بود و، چون تو درین گیر و دار عمر

بدبخت زاد، زادهٔ بدبخت دیگری!

از بهر نان دو چشم سیاه درشت تو...

شاید که سکه یی بگذارم به مشت تو.

باز نیاز و عجز دو تا کرده پشت تو:

زن ها به نفرت از تو نهان می کنند روی

در جان مردها هوس و شور می دمد

وان سکه یی که گاه به مشت تو می نهند

اینش سزاست مرغک بی بال و بی پری!

هرگز تو را به منزل مقصود راه نیست.

یا دامن محبت پاکی، پناه نیست.

اما، هزار حیف! کسی دادخواه نیست-