که صفا همره خود می آری

سبزه و سنبل و سوسن داری

می نشینی ّ و گلی می کاری

پای هرجای نهی، سبزه دمد

در تنت پیچد امواج نسیم

با بناگوش تو، مهتاب بهار

آمدی باز و سپاس است مرا.-

همه دانند که مهمان بودی،

پای کوبان و غزلخوان بودی،

شرم ناکرده وعریان بودی.

خوب دیدم که در آن باغ بزرگ

در چمن، زان همه بی آزرمی

غنچه ها وقت سحر بشکفتند:

هر چه کردی همه زیبایی بود.-

گوشت آوای تمنا نشنید؟-

دیده ات بارقهٔ شوق ندید،

هیچ نقش گل و سوسن نکشید

آه از آن کوزه که با شوق و امید

رفت و آورد سپس کهنهٔ سرخ

کودکان در بر او حلقه زدند

-آخر آن کوزه چرا سبز نشد؟

ننهادی ز دل افروزی ی ِ خویش؟

بلبلی نغمهٔ نوروزی ی ِ خویش؟

ماکیانی ز پی روزی ی ِ خویش...

دانم ای پیک! در آن خانهٔ تنگ

این چنین خانهٔ اندوه فزای

لیک با این همه، این دل شکنی

کودکان دیده به راهت دارند...