لبش پُر شِکوه، جانش پُر زغم بود

سر شرمنده ام بر سینه خم بود

مرا چون گل چرا زیبا نکردی

مرا با دیگران همتا نکردی

نهان از من به صد افسون سخن گفت

که در نجوا سخن از پیرهن گفت

مگر در دیده شرمم را ندیدی

مگر این اشک گرمم را ندیدی

ترا دیوانه یی مادر نمی شد

ز اشک شرم، چشمت تر نمی شد

که جز با خود سر و کاری ندارم

خبر از حال دیاری ندارم

که پیوند از همه عالم گسستم

گسستم از همه، با او نشستم

مرا اندیشهٔ رنگین تری هست

مگو دیگر که اینجا مادری هست.