کیستی ای دوست که با یاد تو

ای لب گرمت ز تن سرد من

خنده ی من، شوخی ی ِ من، ناز من

فتنه ی عشاق هوسباز من

من گل صحرایی ی ِ خود رُسته ام

خوب چو از بوی تنم مست شد

چون تو کسی بود و مرا دوست داشت

چون تو کسی با لب من آشنا

او همه چون مستی ی ِ یک جرعه می

او چو شفق من چو شب تیره فام

آن که مرا عاشق دیوانه بود

روز شد و شب شدم و کوهسار

کیستی ای دوست که با یاد تو

ای لب گرمت ز تن سرد من

خلوتی آراسته کردم بیا

از دل سرد تو برون شعله ها

بید برآورده پَر از شاخ خشک

آن به زمرّد زده بر تن نگین

گرمی ی ِ آغوش مرا بازگیر

مرغک ترسیده ی پَر خسته را

لیک مبادا که چو آن دیگری

مست شوی عربده جویی کنی