بودی آن نازنین عروسک عشق

بر تنت ریخت دست پندارم؛

تن ِ نرم ترا نهان کردم

بر رخ پاک تر ز مرمر تو

وه! چه شب ها که با نوک مژگان

تا که آویز گردنت سازم

تا بشویم تن سپید ترا

تا دهم بوی خوش به سینهٔ تو

صبح چون خنده زد، ز خندهٔ او

شب درآمد، برایت از مویش

خوب آن سان شدی که چون رخ تو

لیک افسوس هر چه کوشیدم

روزی از روزهای گرم خزان

رفتم و آمدم چه دیدم... آه

تو شدی آب و جامهٔ شعرم،

بر پرند ِ سپید او جاوید