د رکنارم شادمانی ها کنید

آشیان را غرق گل ها کرده باد

بشنوید این نغمه را از دیده ام:

گرمْ سوز نرمْ خویی بوده ام

بر حریر سبزه هایم بوده پای

سینه با الماس شبنم شسته ام

بر پرم دست صبا افشانده مشک

جُسته ام دلدادهٔ خود را به ناز

عیش ها با یار دیرین کرده ام

آشیان آورده ام در کشتزار

چند مروارید، پیدا کرده ام؛

یک سحر در آشیانم شد پدید

گرمشان از گرمی ی ِ خود کرده ام

وان گهرها را به نرمی سُفته ام

...

بر شما این بال و پر می گسترم

در تنم تاب و توان بهر شماست

با شما یاران و دلبندان خوشم

چشم بد دور از شما، دور از شما...