بوسه می زد ناله بر لب های من

خنده می زد لالهٔ دیوانگی

وندرو برقی ز شبنم می شکفت

در سکوت سینه فریاد تو بود

پرده های ساز، آهنگ تو داشت

خفتنم آنجا به فرمان تو بود

می شکست و پیکرش می شد غبار؛

وز گلش رنگ تمنا می شکفت

بی تویی جان مرا فرسوده بود

خود نمی دانم که این من یا توأم

تا درآمیزی چو گرمی با تنم

جان شیرینم! جدا از تن مباش

بی تو بالینم به غیر از خار نیست

بادهٔ عشق ترا چون جام شد

گر توانی باده ام ساز و بنوش

ور بود، دانی که جز پندار نیست

بر کویر جان من کی بگذری؟

لحظه یی دیگر نپاید مستیم

من چو می میرم تو سر بر می زنی

آفت ِ در کشتزار افتاده ام

هر چه رفت از من همه بیداد رفت

خوشه های آرزویم زرد شد

در دلم اندوه پاییز استوار

از سر دامان خود بفشان مرا

بند دردم پای خود از من بکش.