خانه را همچون بهشت آراستم

عود و اسپند اندر آتش سوختم

نرگسی یا میخکی یا سنبلی

جامه های تازه پوشاندم ورا

تا بداند عید، یاران را چه داد

همچو طوطی قصه ساز آمد ز در

قیرگون از لکه های کین شده

رونقش بشکست و رنگش تیره شد

لکه یی شد روی دامانم نشست

زان شرر یک گوشه از این جامه سوخت

کینه و اندو ه و قهر و خشمشان»

گفت : « مادر! دیده ات بیدار نیست

بس که با چشمان حسرت سوده شد

افکنم در برزنی هنگامه یی

کز حسد در جام خلقی خون کنم

دیگران چون شاخهٔ پاییز، عور

یا چو شمعی کو ندارد لاله یی

چون دل غمدیدگان صد چاک شد

یا لباسی هم پی آنان بساز!»

کاکلش آشفت و بر دوشم فتاد

بوسه هایم بر لبانش ریخت گرم

از تو کاش این نکته می آموختند

نقش دیوارش ز خشم چشم هاست

حسرت خلقی بدان آمیخته

از رخت باغ و گل و نسرین من!

سربلند و آبرومندت کند

خود مبادا نرمی از یادت شود

کس ز نیرویت مبادا رنجه باد!»