وین شادی ی کودکانه را بس کن

بیدردی بیکرانه را بس کن

آِشفته و بی قرار و دلتنگم

در ماتم دوستان یکرنگم

بر سینهٔ من بنه سر خود را

در بر بفشار مادر خود را

با دست ظریف خویش بنوازش

بر دیدهٔ او ، که دانی از رازش

اوراق کتاب عشق را کندند

در آتش خشم وکینه افکندند

بس غنچهٔ عشق و آرزو ، پژمرد

با خود به مزار ناشناسی برد

یک لحظه شمیمشان نمی آرد

۰۰۰

کاین درد به جان من ،چه سنگین است

لب دوخته ام چه چاره جز این است ؟

بر گیر و به قلب خویش بسپارش

از من به تو می رسد .... نگهدارش