وای ازین مایه بی بند و باری

از چه با خود کتابی نداری ؟

آه ازین مستی و سستی و خواب

نوشدارو پس از مرگ سهراب

نیک دانم که درسی نخواندی

این تویی کاین چنین باز ماندی

گرم از شعلهٔ خود پسندی

شرمگین زینهمه دردمندی

چشم غمگین پر آب خود را

پارگی های جوراب خود را

چهرهٔ زرد او زردتر شد

دفتر از قطره یی اشک تر شد

بی صدا ، گشته بیرون ز روزن

آن چه دختر نمی گفت با من

بگذر از من که من نان ندارم

دسترس چون به درمان ندارم ؟

نالهٔ خود که : ای وای بر من

شرمگینم ببخشای بر من

روی رخسار خود گرد داری

همچو خود صاحب درد داری

ما دو زاییدهٔ رنج و دردیم

برگ پژمرده از باد سردیم

جای تعلیم و تدریس پندست

در بر کودکان ناپسندست

در گلو ناله ها را شکستم

لیک بر اشک وی راه بستم

چهره ام خشک و بی اعتنا بود

در درونم چه محشر به پا بود