ره نمی افتاد در چشم ترم

خار و سوزن بود گفتی بسترم

می شکست اندر گلو فریاد من

در کنارم کودک نوزاد من

بر لب و بر گونه و سیمای او

تا مگر یابم یکی مانای او

با چه کس گویم که این فرزند توست ؟

یادگار لحظه یی پیوند توست ؟

همچو خود آلوده دامانش کنم

ننگ را بهتر که پنهانش کنم

جامه و قنداق نو پوشاندمش

زان سپس با نام مینا خواندمش

در گذرگاهیّ و در پشت دری

با سرشک گرم چشمان تری

لرزه بر اندام من ، سیماب وار

دل پر از غم ، شانه ها خالی ز بار

می کشید از عمق جان فریاد را

خوردن سگ ، کودک نوزاد را