جفای خلق و غم روزگار دیده منم

شبم که سینهٔ من پرده دار اسرار است

ز تیغ طعنهٔ دشمن دلم چو گل شد چک

ز اوج چرخ ِ تمنّا چو برف با دل سرد

ز من گسسته ای و همچو گِرد باد به دشت

ز غم گداختم و اشک گرم سردم کرد

بسان سایه ز آزار مردمان، سیمین!