نپسندم این که روی ز مَنَت خبر نباشد

گل قاصدی فرستم که پیام من بگوید

چو پیام من شنیدی پرِ او بگیر و بشکن

نه، که خود شکسته بال است، و گرنه کس پیامی

تویی آن گهر که کس قدر ترا نمی شناسد

غم دوریت نهالی است به باغ شب شکفته

به رخم نمی کند آتش بوسهٔ لبت گل

چو عروسکم ز سردی، که دو دیده بلورم

بت معبد خیالم، به پرستشم گروهی