دیدم که نهانی نظرش با دگران بود

تا سوی من آمد چو شهابی گذران بود

من شاخهٔ گل بودم و او برف گران بود

خوش، آن که چنین در سفرش هم سفران بود

با کور دلان صحبت صاحب نظران بود

گفتی که چو ما بید زآشفته سران بود

با داغْ دلان الفت خونین جگران بود

با آنکه خود آرام ِ دل بیخبران بود!