یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی کند

روشن نمی شود ز رمد، چشم سالکی

گفتم: ز شیخ صومعه، کارم شود درست

گفتم: روم به میکده، گفتند: پیر ما

رفتم به سوی مدرسه، پیری به طنز گفت:

آن را که پیر عشق، به ماهی کند تمام

کرد اکتفا به دنیی دون خواجه، کاین عروس

آن کو نوید آیهٔ «لا تقنطوا» شنید

زرق و ریاست زهد بهائی، وگرنه او