صبر در عشق تو جانا هله تا چند کنم

تا سر زلف پریشان تو دیدم گفتم

روزگاریست که با زلف تو در کشمکشم

بامیدی که بیفتم عقب محمل دوست

گاه قربانی جانست بتقصیر نگاه

بعد از این بایدم از سر، بره عشق شتافت

مُفتی از حرمت می گفت من از حکمت وی

من که هنگام فریضه سگم اندر بغل است

جانش آمد بلب و باز صبوحی می گفت