ای خواجه چشم من همه سوی خط است و خال

من معترف که باده حرامست میخورم

جُستی نشان او که مبادا نشان او

در گوش بود حرف فراقم فسانه ای

هر درد را دوائی و هر خار را گلی است

شبهاست باز دیده ام از آرزوی تو

گفتی که دام و دانه دل از کجا ببین

ای باد حال زار صبوحی بگو به یار