که یأجوج نگه را نیست ره در کشور رویش

خلاص اسکندر دل از عقابین دو ابرویش

دو صد حور و دو صد غلمان همیشه مات در کویش

قدش سرو و دو چشمش نرگس و سنبل بود مویش

که صد فرهاد و مجنون، چشم و دل دارند بر سویش

که باشد هر دو تصویر دو چشم مست جادویش

که عشق آتش بود دلبر به یادت می جهد خویَش