جنون من حبیب ذوالفنونی

که در خوبی ز هر لیلی فزونی

نمیدانستمت کاندر در درونی

چه میگردد که تو عین عیونی

چنان پر مکر و دستان و فسونی

زحد و وصف و اندازه برونی

که هم ترک است و هم سرمست و خونی

چرا بی صبر و آرام و سکونی

اگر چه برتر از چندی و چونی