پیش شیران دعوی شیری مکن چون روبهی

خوش نباشد با اسیری از امیری دم زدن

تو سلیمانی ولیکن دیو دارد خاتمت

دعوی ناکرده خودرا از خودی خود بخود

تو تهی از حق از آنی کز خودی خود پری

ابتدائی نیست ره را پس تو چونی مبتدی

ابتدا و انتها بود آن او نه از تو است

طفل راهی رو طلز کن پیر ره بینی بحق

روز و شب در نور ارشادش همی رو ره را

بعد از آن چون مغربی از راه و هرهرو فارغ است

ای دیده بگو از چه سبب مست و خرابی

ای سینه بی کینه تو مجروح چرایی

ای ماه شب افروز چرا زار و نزاری

ای چرخ چرا یک نفس آرام نگیری

آن آب کدام است که از وی تو بخاری

ای یار چه در پرده نهان میشوی خود

با مغربی ار زانکه عیانی کنی ای دوست

چون ناظر رخسار تو جز دیده تو نیست