سبو بشکن که آبی بی سبوئی

سفر کن از من و مائی و مائی

چرا چون آس گرد خود نگردی

پشیمانی بود در هرزه گردی

تو باری از خود اندر خود سفر کن

ز خود او را طلب هرگز نگردی

گرامی بینی و از خود نپرسی

کلاه فقر را برسر نیابی

کجا فقر را بر سر نیابی

کجا برکوی او رفتن توانی

تو یکرو شو که آیینه چو طومار

نصیب ایمغربی از خوان وصلش