ناگهانش یافتم بادل نشسته روبرو

گرچه بسیاری دویدم از پی او کو بکو

جان چو جانان را بدید آسوده گشت از جستجو

از پی آن آرزو نگذشتی از هر آرزو

جوی خود را پاک کن تا آیدت آبی بجو

ریخته در پیش هر دانا و نادان آبرو

طالب آن باده بشکن صراحی و سبو

عاشق آن شاهدی بردار چشم از غیر او

بی رویت چون نیست آبی دست را از وی مشو

درد و عالم جز بقدسش سر بکس نارد فرو

باید اکنون سر بجَیب خویشتن بردن فرو