خود پرستی پیشه دارد روز و شب

جمله گی ذات او گردد زبان

یوسف حسنش چو آید در لباس

سر ز جیب هر دو عالم سر زند

چون لباس جان و تن در خود کشید

لشکر خود را چو بر صحرا کشد

شور و غوغایی برآید از جهان

در شب تیره بر آرد آفتاب

زلف رویش شور و آشوب افکند

مظهر خورشید حسن او شود

تا بهر گوشش حدیث خویش را

عشق چو بیند جمال خود عیان

غیرت آرد حسن را گوید که زود

حسن خود را در لباس آرد برون

کثرت کونین را در خود کشد

کس نماند غیر ذات مغربی